Zawsze wprawiam rozmówców w zakłopotanie, gdy podczas rozmowy dotyczącej programów telewizyjnych, zdradzam bardzo ważny sekret: Od ponad 20-stu lat nie mamy w domu telewizora!!!
- Naprawdę?
- Co pani mówi? – pada szybko grad pytań, a na twarzach znajomych malują się przedziwne uczucia: groza, niedowierzanie, zakłopotanie, a nawet szok. Kiedyś dzieci w szkole na moją opowieść o życiu bez telewizji zareagowały podobnie:
- To jak pani żyje?! – dla nich była to szokująca informacja.
Jak żyć w dzisiejszym czasie bez telewizji, bez uzależnień od tasiemcowych seriali, bez iluś tam kanałów nadających podobny obraz bzdurnych reklam?
- Skąd o tym wiem skoro nie ma telewizora?
Odwiedziny u znajomych. Telewizor jest uprzywilejowanym członkiem rodziny. Odwiedzasz państwa Kowalskich i ich kanał telewizyjny. Poczekalnia, szpital – tu łącznikiem ze światem jest telewizja.
Jak wygląda żywot szarego człowieka bez pilota w ręku?
Czas. Jestem zarządcą swojego czasu. Mam go mnóstwo. Nie ma dla mnie znaczenia, że serial, że program publicystyczny, informacyjny, kulinarny, itd, itd….
Wolność. Nic nie muszę. Nikt nie manipuluje moim postrzeganiem świata. Nikt nie narzuca mi terapii lekarskich, nierealnych recept na szczęście, nie namawia do wzięcia kredytu, nikt nie podpowiada mi, do którego sklepu udać się na zakupy, bo jest super promocja. Nie stresuję się, gdy w 321. odcinku serialowy bohater ma wielkie kłopoty i nie wiadomo, co dalej.
Niezależność. To ja poszukuję informacji i sama wartościuję ich przydatność, rangę
i znaczenie w moim życiu. To ja z obrazów, słów, dźwięków sklejam obraz świata, w którym przyszło mi żyć.
Zdrowie. Jestem zdrowsza.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
EKSPERYMENT
Przez dwa dni z rzędu, przy porannej kawie, oglądam zamieszczone w internecie nagranie programu „Wiadomości”, który jest emitowany codziennie o godz. 19.30.
Godzina 19.30 ma swoją tradycję, moc i oddziaływanie. O tej godzinie od 1958 roku nadawano program informacyjny „Dziennik Telewizyjny”. W tamtych czasach dziennik był tubą propagandową rządzącej partii i często jedynym źródłem pozyskiwania wiadomości z minionego dnia. Do dziś zapamiętałam dwa stałe punkty: dobranocka i dziennik.
17 listopada 1989 r. ostatni raz wyemitowano „Dziennik Telewizyjny”. W Polsce ogłoszono upadek komunizmu, a nazwę „Dziennik Telewizyjny” zastąpiono nazwą: „Wiadomości”. Godzina emisji programu nie uległa zmianie, zmieniła się jedynie misja: program miał przedstawiać wiadomości dobre lub złe, ale zawsze prawdziwe.
Wiadomości z dnia 31.01.2019 r.
Moje odczucia:
Prowadząca przeniosła mnie w czasy głębokiej komuny, bo oto usłyszałam zapamiętany
z dzieciństwa slogan: Za nami najlepszy rok dla polskiej gospodarki (…). Liczy się nie tylko dynamika rozwoju, ale i to, że jego owoce są sprawiedliwie dzielone w społeczeństwie.
Wiadomości z dnia 1.02.2019 r.
Emisję programu powinien poprzedzić napis: „Dozwolone od lat 18”. Informacje zostały zdominowane przez obyczajowy skandal. Wyświetlono oraz przeczytano pikantne i sprośne szczegóły rozmów telefonicznych. Pewnie ze trzy razy powracano do tego tematu, przeplatając tym arcyważnym newsem inne przekazy dnia. Nawet zaproszony do studia gość też rozpoczął wypowiedź od afery obyczajowej. Pastwiono się jeszcze nad osobą, która nie wiedziała, kiedy żyły dinozaury. Była ironia, zabrakło zdrowego rozsądku i należytych proporcji.
Po obejrzeniu dwóch odcinków programu przerwałam eksperyment i upewniłam się
w przekonaniu: NIE KUPUJEMY TELEWIZORA!
To, co zobaczyłam, wywołało we mnie przerażenie i uwolniło emocje szkodzące zdrowiu. Program „Wiadomości” przesłał komunikaty: jesteśmy MY – dobrzy, szlachetni, i są ONI – odpowiedzialni za całe zło.
A przecież dzień był taki piękny…
 |
 |
 |
Zdjęcia oprawione w telewizyjne ramy to nasz świat, tuż za progiem domu. Bez telewizyjnej otoki ten świat jest jeszcze piękniejszy.
Informacje pochodzą ze strony: Tutaj
Tekst i zdjęcia: Dorota Salamon
