Spod Góry Chełm » OPowieści z Narnii https://blogiceo.nq.pl/klasadoroty Wieloaspektowy obraz świata - blog Sun, 07 Apr 2019 16:48:38 +0000 pl-PL hourly 1 http://wordpress.org/?v=3.7.1 Powrót do Narnii https://blogiceo.nq.pl/klasadoroty/2018/03/01/powrot-do-narnii/ https://blogiceo.nq.pl/klasadoroty/2018/03/01/powrot-do-narnii/#comments Thu, 01 Mar 2018 11:51:24 +0000 http://blogiceo.nq.pl/klasadoroty/?p=19928 Czytaj dalej ]]> Było raz czworo dzieci: Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja. Ich przygody w Narnii – krainie istniejącej równolegle do rzeczywistego świata – śledziliśmy kiedyś…, przewracając wieczorami, tuż przed zaśnięciem, kolejne kartki powieści.

Czytaliśmy głośno swoim dzieciom, jak Edmund otwiera drzwi zaczarowanej szafy, przepycha się między płaszczami, dostrzega blade światełko i wydostaje się z ciemności na otwartą przestrzeń w środku lasu. Zawitał w Narnii.

Pod stopami chrzęści mu suchy, sypki śnieg, który pokrywa też gałęzie drzew. Nad nim jaśnieje bladoniebieskie niebo, takie, jakie zdarza się w piękne zimowe poranki. Naokoło panuje głęboka cisza, jakby był jedyną żywą istotą w tym kraju. Wśród drzew nie dostrzega choćby drozda czy wiewiórki, a las rozciąga się w każdym kierunku tak daleko, jak tylko może sięgnąć wzrokiem*.

W Narnii jest zima, i to od tak dawna!

img36_159 img36_160 img36_161
img36_154 img36_155 img36_158
img36_149 img36_179 img36_151

Ale pewnego dnia będziesz dostatecznie stara, aby znowu do bajek wrócić*

Może dziś jest ten dzień…, dzień powrotu do zaczarowanego świata bajek? Świata, w którym może wydarzyć się wszystko, byle tylko dostatecznie w to wierzyć…?

Dukielski las przywołał wspomnienia. Wkroczyłam do Narnii, która wygląda dokładnie tak, jak opisał ją Edmund. Cisza i piękno.

Jest niedzielny poranek ostatniej niedzieli lutego. Trójka wędrowców zatapia się w las, podziwia jego majestat, łapczywie chłonie i zapisuje wrażenia. Ktoś wziął niebotyczne ilości białego kleistego puchu i dokonał rzeczy niemożliwych – przemalował świat. Jakaś niewidzialna magiczna siła strąca na czapki, kołnierze białe drobinki tego cudownego puchu, ktoś maluje rumieńce na twarzach, szczypie w palce i policzki, a od czasu do czasu leśna driada zaskrzypi w pniu drzewa, przypominając wędrowcom, że znaleźli się w bajkowej krainie. Wędrują już trzy godziny, przecierają szlak, brną w śniegu po pas, a z każdym krokiem odkrywają nowe piękno rejonu, do którego zawitali.

Pustelnia św. Jana z Dulki. Tu podążają wędrowcy.

img36_165 img36_153 img36_176
img36_168 img36_166 img36_152

Wynurzają się z zarośli z głowami przepełnionymi ogromną kolekcją obrazów narnijskiego świata, który pozostał za plecami, i do którego drugi raz się nie powraca. Malutka smużka dymu ulatująca z domku pustelnika, informuje, że to już tylko obrzeża bajkowego lasu,
a podróż dobiega końca.

Ciszę przecina miły głos i podróżni słyszą zaproszenie na kubek ciepłej herbaty.

Duszpasterz na Puszczy św. Jana z Dukli o. Bolesław, kiedyś ksiądz biznesmen – budowniczy kościołów, katecheta, kapelan więźniów, dziś radość daje mu minimalistyczne życie, minimalistyczny świat.

Ciekawe spotkanie, interesująca rozmowa, której kwintesencją jest wniosek, że żyjąc bez telewizji, bez internetu, bez zbędnych dodatków, rozpraszających istotę naszego bytu, dostrzec można więcej.

img36_169 img36_170 img36_171
img36_173 img36_172 img36_174

Ot, chociażby prawdę zawartą w piosence, której współautorem jest spotkany na naszym szlaku o. Bolesław:

Piękne są góry i lasy – I róże zawsze ciekawe,
Lecz z wszystkich cudów natury – jedynie poważam trawę,
Bo ona deptana niziutka – bez żadnych owoców, bez kłosa,
Trawo, siostrzyczko moja – pokorna zielonowłosa.

Opis trasy – Tutaj

Tekst i zdjęcia: Dorota Salamon

*We wpisie wykorzystałam cytaty z książki „Opowieści z Narnii”.

]]>
https://blogiceo.nq.pl/klasadoroty/2018/03/01/powrot-do-narnii/feed/ 0