Już z pierwszych przeczytanych kartek uwalniam ważną myśl. Ląduje na dnie serca i zapada w pamięci: Otwórzcie oczy i popatrzcie na to, co możecie zobaczyć, nim zamkniecie je na zawsze.

Patrzę w żar płomieni buchających z kominka i wyobrażam sobie bryły czarnego węgla, i to, co o nim napisano:

 Zastanówcie się nad kawałkiem węgla płonącym w piecu w waszym domu. Widzicie go, dzieci? Ta bryła węgla była kiedyś zieloną rośliną, paprocią lub trzciną, która żyła przed milionami lat, może dwa miliony lat temu, a może sto milionów. Potraficie sobie wyobrazić sto milionów lat? Roślina rosła tylko przez jeden rok, jej liście pochłaniały światło i przekształcały energię słoneczną w materię organiczną. W korę, gałęzie, łodygi. Rośliny żywią się światłem, podobnie jak my jedzeniem. Ale później roślina umarła i przewróciła się prawdopodobnie do wody, po czym zamieniła się w torf, który przez wiele lat tkwił w głębinach ziemi.(…) W końcu torf zmienił się w kamień, ktoś go wykopał, węglarz przywiózł go do waszych domów, może włożyliście go do pieca wy sami i dziś wieczorem wasz dom jest ogrzany przez światło słoneczne sprzed stu milionów lat…

Książka nie jest wcale o węglu i filozofii. Jest o systemie. Złym systemie, strasznej ideologii, fanatycznej ideologii, której twórcy „zafundowali” światu wojnę i niewyobrażalne cierpienia. W tryby tego niszczycielskiego nazistowskiego systemu dostają się dzieci. Koleje ich losów stanowią fabułę książki.
Jedna z najlepszych książek, jakie ostatnio przeczytałam. Polecam.
Dorota Salamon